We kunnen veel leren door echt naar onze honden te kijken.

In maart 2019 kwam Oscar in ons leven. Waar ik oorspronkelijk graag een echte rashond wilde, is Oscar het tegenovergestelde: een kruising (ofwel, vuilnisbakkie) uit Roemenië. Hij kwam op ons pad en het was liefde op het eerste gezicht. Vanaf moment één wist ik: dit is onze hond.

Ik schreef het hierboven al: over de opvoeding maakte ik me weinig zorgen.  Gewoon consequent en duidelijk zijn en dan luistert een hond wel. Door Oscar leerde ik dat dit niet is hoe het werkt. Waar alle andere honden op de cursus perfect leken te luisteren, was Oscar vooral bezig met alles wat om hem heen gebeurde. Even rustig liggen zat er niet in: we waren constant met hem bezig. Al vrij snel kwamen we erachter dat hij door slechte socialisatie heel de wereld eng vond, vrij veel stress had en niet genoeg rust kon vinden. De signalen die hij gaf herkenden we niet op tijd. Dat alles uitte zich in uitvallen naar andere honden. Wat leidde tot enorme onzekerheid en frustratie bij mij. En als ik heel eerlijk ben, was ik het plezier in het wandelen kwijt. Het was hoog tijd voor verandering.

Oscar leerde mij om echt goed te kijken naar een hond. Waar heeft hij behoefte aan? Hoe vol zit zijn koppie al? Hoe voelt hij zich lichamelijk? Alle standaard trucjes konden we overboord gooien, dat was in het begin te veel gevraagd voor hem. Hij leerde mij dat iedere hond uniek is en een andere aanpak nodig heeft. En dat het vooral belangrijk is om te kijken naar de individuele behoeftes van een hond én die van jou als eigenaar. Een hond opvoeden betekent samenwerken met je hond. 

Oscar wordt erg gelukkig van lange wandelingen in de natuur, eten, zijn neus gebruiken, knuffelen en heel veel slapen. Zijn favoriete zin is: ‘ga je mee naar het bos?’ en als je eten hebt ben je zijn beste vriend. Hij is onderdeel van het gezin en  laat ons altijd lachen. We kunnen en willen ons geen leven meer voorstellen zonder hond.